Twee gedichten: Klaske Havik
Klaske Havik is architect en schrijver, en werkt als universitair docent Architectuur aan de TU Delft. Daar geeft ze les binnen de afstudeerstudio’s ‘Public Realm’ en ‘Border Conditions’, en introduceerde ze werkcolleges en ontwerpopgaves over het verband tussen architectuur en literatuur. Ze was co-redacteur voor de anthologie Architectural Positions: Architecture, Modernity and the Public Sphere(SUN 2009). In haar proefschrift (2012) ontwikkelt ze een literaire benadering van architectuur en stedenbouw. Havik is redacteur van OASE, Tijdschrift voor Architectuur (http://www.oasejournal.nl/nl/Issues).
*
de laatste straat
voordat het laatste huis verdwijnt
staat nog het geraamte
het oude leven van gevels ontdaan
kleuren op een binnenmuur
de tegels van een keuken
leiding, leuning, trap.voordat de nacht valt
valt het licht weer zachter
zucht de wind van over zee
hoe toch de puinhoop, hoe het hek,
het zand, de stenen
hoe zelfs betonnen platen
zachter zijn, het licht ze
streelt als naakte huid.terras
als de luiken zijn gesloten
de laatste gasten zijn vertrokken
veegt de barvrouw het terras
ineens het plein van haar alleen,
geen ruis van stemmen, mensen, glas.
een kamer tussen vier platanen
het plein is stil en ademt nacht.
