Huid

 

In het feuilleton ‘In het echt’ verkent Dorien de Wit gradaties van realiteit. Via surrogaatreizen op Google Street View, de glimlach van een deepfake en het bezoeken van een televisiedecor onderzoekt ze haar besef van tijd en plaats, beweegt ze tussen werkelijkheid en illusie, tast ze haar eigen grenzen af. Deze week aflevering 6: Huid.

 

Nu het al een tijd niet mogelijk is naar een ander land te reizen, lijkt mijn verlangen naar een andere omgeving alleen maar toe te nemen. Nu ben ik zelf geen globetrotter, zoals ik laatst al beschreef (aflevering 4, Grens) maar toen ik afgelopen week voor een werkafspraak in het zuidwesten van Brabant moest zijn en de routeplanner me via België leidde, zat ik te juichen achter het stuur toen ik de grens passeerde. Het is meer dan een jaar geleden dat ik op een nieuwe plek was. Verandering van omgeving voelt altijd verfrissend. Niet om de nieuwigheid van de plek, maar vooral door wat ik achterlaat: mijn dagelijkse leefomgeving, het vaste decor waarin ik beweeg. Alsof ik, nadat ik mijn context heb afgeschud, niet alleen door onbekende straten dwaal, maar ook mezelf herontdek. 

Hoe verfrissend dat ook is, het blijkt meestal maar een dun laagje. Vroeg of laat sijpelt het besef door dat ik helemaal niet veranderd ben, of zoals mijn vader zegt: het nadeel van reizen is dat je altijd jezelf meeneemt. 

Sinds een aantal jaren is het mogelijk om te reizen zonder je fysiek te verplaatsen. Je kunt voorgeprogrammeerde avonturen beleven via virtual reality: de Mount Everest beklimmen, een tocht maken in een luchtballon of de piramides van Gizeh bezoeken. Toch heb ik surfend over het internet nog niet gevonden wat ik zocht; het zijn vooral sportieve, prikkelende avonturen op die bekende plekken terwijl ik het liefst het voor mij al voldoende zou zijn om te dwalen door onbekende straten in een stad die zich onder mijn voeten openvouwt. Misschien is het zelfs mogelijk virtueel te verdwalen en zo het gevoel te krijgen dat de plek me heeft geabsorbeerd. 

Een futuroloog van communicatiebureau Futurizon voorspelt een techniek die het virtuele reizen binnen tien jaar nog realistischer maakt: Active Skin. Dit zou moeten bestaan uit een speciale spray die op je huid wordt aangebracht en die vervolgens signalen doorgeeft aan je zenuwstelsel, zodat je tastzin gemanipuleerd kan worden. Zo kun je imitaties ervaren van zonlicht op je lichaam, een briesje in je gezicht of bijvoorbeeld het zand van het strand onder je voeten. Met deze sensaties op je huid kun je een virtuele reis ook lichamelijk ervaren. 

Intussen zit ik levensecht in mijn kamer, waar niets specifieks te voelen is. Of misschien komt het doordat ik minder alert ben op een plek die zo vertrouwd is als mijn huis. Bij thuiskomst was het hier koud, nu gloeit de zon warm op mijn benen en hoor ik het suizen van de verwarming. Ik refresh nog maar eens de NOS-site, uit verveling en een behoefte aan een beetje sensatie. 

Ik lees dat de Mars-helikopter zijn eerste vlucht heeft gemaakt, dertig seconden in de ijle, donkere lucht. Bij het artikel staat een still uit een filmopname: een roodbruin woestijnlandschap geprojecteerd op een scherm, eromheen klappende mensen in oranje polo’s, bevroren op het moment dat hun handen nog maar tien centimeter uit elkaar zijn. Snel klik ik het venster weg. Beelden uit het heelal verdraag ik slecht. De onvoorstelbare omvang van het heelal, de donkere dieptes, de rotatiesnelheid van de bol waar we ons op bevinden, de bewegingen van die bollen ten opzichte van elkaar, het razendsnelle vallen van melkwegstelsels, het uitdijen van het geheel en vooral de vraag waarin het dan uitdijt en dat ik van dit alles niets voel, afgezien van duizelingen die misschien uit angst voortkomen maar die ik me ook wel eens voorstel als zintuiglijke uitingen van het roteren, vallen, draaien – ik kan het alleen maar negeren. Het venster in mijn beeldscherm sluiten, misschien zelfs het gordijn dichttrekken en kijken naar de muren van mijn kamer waarin ik gelukkig geen enkele beweging kan ontwaren. 

Rond mijn hoofd zoemt een fruitvliegje, de eerste van het seizoen. Even houdt hij stil op tafel naast mijn toetsenbord. Ik sla hem dood met vlakke hand en veeg met mijn vinger de kruimels van het geplette lijfje op de grond. Daarna voel ik nog de afdruk van het minuscule vliegje tegen mijn vingertop. Met mijn hand strijk ik langs het gladde tafelblad zodat mijn huid het vergeet.

*

Dorien de Wit tekent, schrijft, maakt korte films en ontwerpt (audio)wandelingen. Na de kunstacademie in Den Bosch voltooide ze de master Fine Art aan het Sandberg Instituut in Amsterdam. Ze publiceerde poëzie, kort proza en essays in literaire en kunsttijdschriften zoals Hollands Maandblad, De Revisor, Liegend Konijn en Mister Motley. In 2017 won zij de Turing Gedichtenwedstrijd en in 2019 ontving ze de Hollands Maandblad Beurs (proza en poëzie).  Haar debuutbundel eindig de dag nooit met een vraag verscheen in februari 2021 bij Uitgeverij De Arbeiderspers.