Principes zijn als prikkeldraad (7)

Feuilleton! Esha Guy Hadjadjs online verhaal speelt in een gepolariseerd Frankrijk, waar een studente zich tussen de conservatieve betogers van de Manif pour tous en de feministische colleuses beweegt. Wat saboteert ze, tegen wie spant ze samen? Lees deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, en deel 7, waarin Dorine met Asma gaat plakken.

*

Asma snapt niet waarom je in het zuiden van Parijs zou willen wonen. Ja, het is een bespottelijk simpele manier om te showen dat je geld hebt, maar je betaalt er wel een hoge prijs voor: een grijs en smakeloos bestaan. Ze loopt als enige over de brede boulevard. Iedereen weet dat de straten hier zo gigantisch zijn, zodat de oproerpolitie gemakkelijk protesten en opstanden de kop in kan drukken. Ze heeft het al te vaak meegemaakt: een nietsvermoedende massa slaat een straat in, loopt enkele tientallen meters in de fuik en wordt voor ze het weten van voor en achteren ingesloten door de politie. Honderden mensen omsingeld door nog geen vijftig agenten. Boulevards zijn valkuilen vermomd als straten. De bewoners winden zich vast op bij het zien van zo’n enorme strook staatsgeweld.
Ze blijft dicht bij de luifels. houdt haar emmer en lijmkwast zo veel mogelijk in de schaduw, terwijl ze de verlichte ramen aan de overkant telt. Die bloedhonden bellen gelijk de politie als ze je zien.
Asma krijgt er bijna spijt van dat ze deze buurt heeft uitgekozen om te plakken. Ze lag de hele dag in bed en werd zo langzamerhand knettergek van zichzelf, dus toen Dorine haar voorstelde om te plakken hapte Asma gelijk, op voorwaarde dat ze naar een bourgie wijk gingen. Een BMW bekrassen is leuker dan een Fiat. Ah, daar is Dorine.
Ze slaat een hoek om, de volgende brede boulevard in. Hier zou Dorine moeten zijn, maar ze ziet niks bewegen. Dan ziet ze iemand zwaaien aan de overkant, zittend op een opstapje. Asma steekt over.
– Heb je de leuzen uitgeprint?
– Geen hallo?
Ze omarmen elkaar vlug. Asma vangt een vleug Chloé op.
– Ik heb ze hier, het lijkt wel alsof ik een scriptie ga inleveren.
Dorine haalt een lijvige stapel A4’tjes uit haar tas.
– Perfect. Laten we een beetje opschieten. Ik heb geen idee hoe vaak de politie hier langskomt.
– Heb je een specifieke plek in gedachten?
– Wel een paar. Ik was hier laatst overdag scouten.
Ze lopen zwijgzaam de straat in. Heeft Dorine wel door hoeveel risico ze neemt? De Marianne-actie, het plakken – ze stort zich zo gewillig in gevaarlijke situaties dat ze ofwel compleet onverschrokken moet zijn, ofwel hopeloos naïef. Hopelijk het eerste, maar daar komt Asma gauw genoeg achter. Na een paar minuten staat ze midden op de stoep stil en wijst naar boven.
– Denk je dat je daarop kan komen?
De straat maakt hier een lichte bocht, waardoor er tussen twee Haussmanniaanse gebouwen een knik is ontstaan. Een kleine crêperie heeft zich in de holte gewurmd. Als ze op het dak ervan komen, kunnen ze een leuze aanbrengen die eerder door de regen dan door rood aangelopen bewoners van de muur worden gespoeld.
– Ik kan wel op de uitkijk staan?
– Nee joh, we kunnen ons prima verstoppen als we eenmaal boven zijn. Het is makkelijker dan je denkt. Hier, via deze regenpijp moet het wel lukken. En anders –
Asma loopt naar de overkant van de boulevard. Ze komt terug met een huurfiets.
– Kijk eens wat een luxe! Als je op het stuur klimt hou ik de fiets vast. Dan kan je met je handen bij de dakrand.
Aarzelend loopt Dorine naar de fiets toe. Asma klemt de bagagedrager tussen haar benen en houdt het zadel vast. Met een trillend been probeert Dorine op de stang te klimmen, maar de fiets wiebelt te veel; ze durft zich niet op te trekken. Asma pakt haar hand vast.
– Rustig ademhalen. Je kan het.
Tweede poging. Asma gaat wijdbeenser staan. Dorine plaatst haar handen op het stuur en zet haar tweede been op de stang. Dan schuift ze met haar handen over de muur terwijl ze langzaam opstaat. Haar vingers omklemmen uiteindelijk de koude rand van het dak.
– Nu!
Dorine trekt zich op. Eerst spartelen haar benen nog tegen de crêperie, maar Asma plaatst zich gauw onder Dorine en legt haar benen over haar schouders. Van de schrik laat Dorine bijna de dakrand los. Even concentreert ze zich op de warmte van Asma’s nek tussen haar benen. Zou ze Asma’s adem door haar spijkerbroek kunnen voelen? Dan duwen Asma’s handen tegen haar bovenbenen.
– Allez Dorine, uitrusten kan ook op het dak. Heb je ooit circus gedaan? Hier, zet je voet daar in die inham en trek jezelf omhoog aan de rand. Dan leg je je andere voet op mijn schouder oké? Vanuit daar zet je je eerste voet op mijn andere schouder en dan kom je gemakkelijk boven de rand. Klaar?
Dorine herpakt zich en volgt Asma’s instructies min of meer op. Eenmaal boven rolt ze gelijk op haar rug en blijft ze uitgespreid liggen. Haar hart beukt tegen haar ribbenkast aan.
Asma zet de fiets tegen de crêperie en geeft de emmer met plaksel aan Dorine. Vervolgens klautert ze via het zadel, de toonbank en de regenpijp in een paar stappen naar boven.
– Eerste keer? Vraagt Asma.
– Sorry, ik ben niet zo’n klimmer.
– Ma’lich, je was ook niet zo’n activist.
Asma helpt Dorine omhoog en klopt het vuil van haar vest.
– Hoe gaat het trouwens met de voorbereidingen?
– Goed! Djuna zit soms achter me aan en Céleste van de Manif ook, maar alles loopt op rolletjes. Er zijn genoeg Marianne-outfits besteld voor iedereen. Kijk je ernaar uit?
– Zo-veel! Ik kan niet wachten om de gezichten van die fasco’s te zien als we elkaar zoenen!
Het is de eerste keer dat Dorine haar zo breed ziet lachen. Nu pas merkt ze dat Asma een spleet heeft tussen haar twee onderste snijtanden.
– Dat plakken is wel leuk enzo, maar het moet een opstapje zijn naar iets groters, vervolgt Asma. Ik was bang dat we na een paar maanden uit verveling of een gebrek aan inspiratie zouden stoppen. Of nog erger: dat we eindeloos zouden blijven doorgaan terwijl de leuzen steeds slapper worden. Je ziet het nu al gebeuren. Ik zag gisteren op straat ‘ALLE VROUWEN ZIJN HELDINNEN’ staan. Kom op zeg, klap het patriarchaat nou eens fatsoenlijk op zijn bek. Wat hebben we aan dit soort Unicef-uitspraken? En dan kom jij ineens, uit het niets, geen greintje ervaring, maar met het gruwelijkste plan dat we in tijden hebben bedacht! En dat is dan óók nog mijn maatje tijdens de actie.
Dorine bloost.
– Nou ja, het is niet alsof ik het heb bedacht. Ik stond er een beetje bij.
– Ik weet zeker dat je een beter plan had kunnen bedenken. Nu is het me nog iets te symbolisch. Tof wel, maar ik zou eigenlijk iets radicalers willen doen – iets met concrete gevolgen. Maar goed, welke leuze vond je het beste? Die plakken we dan hier.
– Misschien deze?
– Ha! Goeie. Wel opletten deze keer hé? Hier een spelfout maken is extra gênant.
Asma brengt plaksel aan en Dorine drukt de letters tegen de muur. Bij het geluid van een voorbijrijdende auto zakken de twee tot hun enkels. Uiteindelijk schreeuwen de koeienletters schaamteloos over de boulevard.

WIJ RESPECTEREN JULLIE MUREN PAS ALS JULLIE ONZE LICHAMEN RESPECTEREN

Asma klimt als eerste naar beneden, neemt de emmer en tas aan van Dorine, en helpt haar weer terug de straat op. Ze glunderen.
– Op naar de volgende. Ik zet even de fiets terug.
Een paar straten verder pakt Dorine Asma’s arm en sleept haar een portiekje binnen.
– Wat doe je? Zag je les keufs?
– Nee nee, ik dacht opeens: misschien kunnen we echt iets radicalers doen.
– Ah ja? Wat dan?
– Het kantoor van de Manif is in de stad van mijn ouders. We zouden daar kunnen inbreken!
– Inbreken?
Asma rukt zich los van Dorines greep en begint te schateren alsof niemand haar kan horen. Deze meid wil inbreken in het kantoor van de Manif? Wie is ze?
– Kap daarmee Asma, ik meen het!
– Oké, oké, je wilt inbreken bij de Manif! Nee nog beter: jij kan inbreken bij de Manif. En wat doen we dan? Ons verstoppen en ‘verrassing’ roepen als iemand binnenkomt lopen?
– Meuf, jij wilt toch radicaler? Hier is het. Niemand hoeft het te weten, we pakken een avond- en een ochtendtrein. Er ligt daar vast iets dat in verkeerde handen kan vallen.
Asma licht op.
– Een ledenbestand! Wow, stel je voor! We kunnen al hun namen achterhalen en op internet zetten! Misschien zelfs met foto en al.
Asma knijpt in de armen van Dorine. Ze zou haar nu kunnen zoenen van geluk, maar Dorine trekt zich los.
– Dat is mijn familie…
– Is dat een probleem?

 

Beeld CC BY-ND dmytrok