Ceren Uzuner – Vergeet de vrouw in het gras (SLAAxRevisor)
Met het online project SLAAx vist SLAA in de vijvers vol talent van uiteenlopende literaire platformen. Ze vroegen De Revisor om een jonge schrijver uit ‘onze stal’ aan te dragen om die een verhaal, gedicht of essay te laten schrijven met het losvaste thema ‘de stad’. Wij kozen voor Ceren Uzuner, van wie we eerder een ijzersterk verhaal in#36: De Columnist publiceerden. Lees hier de eerste alinea’s, het hele verhaal is te vinden op www.slaa.nl.
Ceren Uzuner (1997, zij/haar) schrijft proza en poëzie waarin liefde en identiteit centraal staan. Ze studeerde Creative Writing (ArtEZ), droeg voor op diverse podia en won de Nieuwe Types Afstudeerprijs 2022 met haar eindwerk Je zal mijn ouders nooit ontmoeten; een queer novelle. Ze is dol op nectarines en ander zomerfruit.
VERGEET DE VROUW IN HET GRAS
Ik zie een duif, aan gort gepikt – twee open wonden op zijn borst, omringd door losse veren – op de loopbrug richting het trappenhuis dat uitloopt op het park. Beneden sluipt een reiger het riet in. Het water rimpelt nauwelijks door zijn bewegingen. Mijn hoofd is gatenkaas. Het was zomer. Tong-verloren-verliefd was ik, op een vrouw die op mijn buik in het gras lag. De bomen in de binnenstad lieten hun schors los door de hittegolven die elkaar week na week opvolgden. De terrassen: overvol. De mensen: uitbundig lachend, kletsend, genietend. De meeuwen krijsten naar de friet die hen werd toegegooid. Ik dacht dat onze namen op een dag op dezelfde grafsteen zouden prijken, maar het ging uit voordat de vijgenbomen tot bloei kwamen. Bang haar overdag tegen het lijf te lopen, kwam ik een tijd lang alleen ’s nachts buiten, maar ze was – ondanks haar afwezigheid – overal. Ze was alle katten die een doodstille straat overstaken. Ze was alle vogels, dood en levend.
Het is Museumnacht. We fietsen door de stad en mijn stuur voelt wankel. A neemt me mee naar een kerk waarvan ik de naam telkens vergeet. Het is druk, er staat een gigantische rij voor de deur, bestaande uit mensen die hun polsbandje nog niet hebben. We passeren hen. Binnen hangt een waslijn tussen twee pilaren – vol met post-its – een soort wensboom. Ik schrijf FREE PALESTINE op een briefje en knijp het aan de lijn.
‘Ben benieuwd hoelang het duurt voordat het weg wordt gehaald,’ zegt A.
