Utopia doorslikken

In de poëziereeks Binnenin plaatsen we een nieuw gedicht van een Nederlandse of internationale dichter. Deze week een gedicht van Rohan Ayinde vertaald door Alyssia Sebes. 

 

Utopia doorslikken
(vertaling Alyssia Sebes)

We breken de tijdlijn. We breken de tijdlijn.

 

Zwart, black, negro, donker, aankomsten uit plaatsen waar we ooit nieuwkomers waren.

 

We breken de tijdlijn, als voeten die op de maat van een naderende trein langs het spoor lopen, het gedender luid genoeg om ganzen op te doen vliegen, als hij aankomt, zijn we er niet, waren we er nooit, zijn we alleen daar, staan we in het midden terug te schreeuwen, we breken de tijdlijn – gezicht van god, gods gezichten, ze weten dat een reis nooit lineair is, dat nooit kan zijn, wij zijn, zij zijn, zijn, ze komen eraan – komen – gaan – blijven – vertrekken – thuis is dwalen, dwalende, dwalen, dwalende, de kerken gaan open zodat het briesje aan het voorhoofd van de parochianen kan likken, zweet sijpelt over gefronste wenkbrauwen. Taal vergeet monden als ze lang genoeg openstaan, lang genoeg schreeuwen, luider, luider, luider –

 

wagenwijd open en slik flatgebouwen door, stik in de toekomst, slik de toekomst weg, word hem, slik flatgebouwen door, slik de toekomst in, vergeet dat je hier aankwam, verbeeld je dat je hier altijd al was, vergeet je cultuur, verbeeld je dat je daar nooit was, de toekomst is niet van jou, is niet, kan niet, slik toch maar in, verzwelg hem om hem te leren kennen, word hem niet, kijk er van een afstand naar, jij, de afstand, vol met afstand, jij – jij, reiziger – jij, vreemdeling – jij, afstand – afstandelijk – land.

 

Landlichamen, verloren utopieën, lege vensters, fonkelende vergezichten, ivoren torens gebouwd voor ivoren mensen, lege huizen en voeten die aan de afgrond dansen, we breken de tijdlijn, dwarsbomen de dromen van mensen die denken dat ze overal aan hebben gedacht, tot de laatste lantaarnpaal aan toe, ook al vergeten ze dat de geschiedenis in beton is gegoten, dat geschiedenis van beton is, dat geschiedenis van beton is – en alsnog vergeten ze ermee te bouwen.

 

We breken de tijdlijn –

 

breken hem in stukken, leggen onze eigen fundering – gebroken sloten, gevulde huizen – we kraken, we gaan binnen, hangen in kroonluchters, maken van ideeën een thuis – maken van plannen een plaats – we maken een eiland, land – we maken, scheuren, tornen en verstellen, naaien aaneen, projecteren ons beeld vanaf het balkon op de muren.

 

Deze muren hebben in onze talen leren spreken, hebben het weefsel overgenomen van dialogen uit huizen die ruiken naar kruiden uit zeven continenten.

 

Deze taxi’s hebben ons thuisgebracht, breedgeschouderd als een ondergrondse spoorweg, huizen voor de gebrokenen, voor de brekenden, voor het geheel dat te horen heeft gekregen dat ze slechts delen zijn.

 

Deze straten kennen namen als bakens; Joesoe Maatrijk, Zwart Beraad, de veteranen, het archief – opgezette tenten in woonkamers en vanaf het balkon kijken hoe de wegen binnenkomen, dan stoppen.

 

Wat doen we, denk je, met leegtes, denk je dat we nooit eerder met een vacuüm te maken hebben gehad, nooit de afstand hebben overbrugd en nooit over onze schouders hebben gekeken zonder ze op te halen, ook al wilden we dat diep in ons hart, we wisten welke prijs er betaald is om daar te komen. Waar we vandaan komen? Wat is een huis anders dan een tijdelijk bouwwerk om een leven in te leven? Wij hebben het vacuüm overschaduwd. De tijdlijn gebroken. Wij, hier, negen levens later, in de gemeenschappelijke ruimte tussen de gebouwen, waar we het beton weer uitspugen, op de geschiedenis kauwen, de toekomst uitdenken, de plannen lezen en met de gelovigen discussiëren – hier woonden we, tenslotte, hier woonden we.

 

 

Alyssia Sebes (1989) is vertaler. Ze studeerde Frans en Spaans aan de Universiteit Antwerpen en Literair Vertalen aan de Vertalersvakschool in Amsterdam. In 2019 deed ze mee aan vertaalproject The Chronicles van Crossing Border Festival en deze zomer vertaalde ze een theatrale performance voor Noorderzon Festival. Op dit moment werkt ze met een tegemoetkoming van het Letterenfonds aan een fragmentvertaling van Linea nigra van Jazmina Barrera en Los asquerosos van Santiago Lorenzo.

Rohan Ayinde is een multidisciplinaire artiest uit Londen. Hij studeerde aan de School of the Art Institute of Chicago en werkt voornamelijk met poëzie en fotografie. Ayinde stelt de steeds veranderende en complexe wereld om hem heen in vraag. Belangrijke thema’s in zijn werk zijn etniciteit, politiek en door de mens gecreëerde systemen die ons leven bepalen. Zijn werk is persoonlijk, politiek en universeel, en empathie is altijd het uitgangspunt.