In de poëziereeks Binnenin plaatsen we op donderdag een nieuw gedicht van een Nederlandse of internationale dichter.
Deze week: Anne Sanderling.

                                                                                                                  mirakelspel

Over de dichter:
Anne Sanderling (1971) schrijft overdag commerciële teksten en ‘s nachts poëzie en essays.
Ze studeerde Nederlandse taal- en letterkunde en debuteerde ooit in Passionate. In 2019 won
ze de essayprijs van het Nederlands Klassiek Verbond. Anne woonde twaalf jaar in Afrika.
Ze droomt ervan om een tijdje bij de San te wonen, onze oudste voorouders.

In de poëziereeks Binnenin plaatsen we op donderdag een nieuw gedicht van een Nederlandse of internationale dichter.
Deze week: Sytse Jansma

*

De eerste dagen

dat dit tot de mogelijkheden behoorde
konden we weten toen we aan elkaar begonnen,
zonder enige moeite wonderden we het dagelijkse
omhoog, verwarmden we de smoor in onze hoofden,
wat er toen gebeurde: duizend rode draden,   als warme
lenteregens, drenkten de grond achter   je ogen en toen
werd je meegenomen, zo is het gegaan,   zachter dan dit
kan ik het niet beschrijven

hoe ik ook naar je kijk, diep in de put
van je pupillen, iets van jou naar boven
probeer te halen, tekortschiet, maar toch
blijf kijken, tot ik besef, wat ik almaar dieper  wil
beseffen; hier is niets meer om op te wachten.  in
jouw binnenkamer, naast de verstilde portretten
en de droogboeketten, klinkt slechts het krassen
van een naald op een afgelopen langspeelplaat

alles lijkt nu te verlopen in fasen, ook na je dood,
het branden van de ovens, dan het grijze pulver
dat als je het in je handen houdt, zandloperig zilver
langs je vingers, dan hoe het getij je opneemt  in
zijn canvas van zand en slik, ergens onbedoeld
bodemt op een strand van kuna yala of knokke-
heist,   daar weer ontwaakt als rammelende
scharen, verrukkelijke vormen, venusjes van alles

Over de dichter

Sytse Jansma (1980) is dichter en beeldend kunstenaar en woont in Harlingen. Daarnaast is hij werkzaam als educatiemedewerker bij theatergezelschap Tryater. Zijn Friestalige debuutbundel Wa’t tate seit moat ek whisky sizze verscheen in 2008. Zijn tweede bundel was tweetalig en verscheen in 2015 met de titel as nomaden yn tinten teplak / als nomaden in tenten terecht. In 2016 verscheen het prentenboek Wapperwaar hij de tekst van heeft verzorgd.  Voor zijn Friese gedichten kreeg hij in 2006, 2011 en 2012 de Rely Jorritsma-prijs. Hij heeft op meerdere festivals opgetreden; onder andere het International Kistrech Poetry Festival in Kenia (2018), het Explore The North Festival (2018, 2019) en tijdens Kunstmaand Ameland (2015).

In de poëziereeks Binnenin plaatsen we op donderdag een nieuw gedicht van een Nederlandse of internationale dichter.
Deze week: Willemijn van den Geest.

 

Vorm

 

Uit angst in massa af te nemen onmerkbaar aan

de randen af te brokkelen ontwaak ik in een mal

waarin mijn vloeibaarheid nauwkeurig past

 

Alleen in andere gedaantes stap ik uit mijn stut alleen

wanneer ik lang genoeg gekneed en voldoende

ben verdwenen kan ik van binnen naar buiten bewegen

 

De opgave: geloven dat een lijf iets is dat past

in dingen buiten, overtuigd ontkennen dat het groeit in

scherpe randen die veranderen wat ik niet raken wil

 

daarna: deuken in het asfalt achterlaten zo vast

een vorm aannemen dat de dingen niet mij

maar ik hen aanpas en uiteindelijk zeggen

 

dit is mijn huis ik heb er altijd willen wonen

 

tot er iemand in mijn afdruk stapt

 

Over de dichter:
Willemijn van den Geest (1988) is dichter en woont in Italië. Zij studeerde Nederlands en Filosofie in Groningen en Amsterdam. Haar werk verscheen eerder in Kluger Hans. Daarnaast werkt zij regelmatig aan interdisciplinaire projecten voor spoken word en muziek.

In de poëziereeks Binnenin plaatsen we op donderdag een nieuw gedicht van een Nederlandse of internationale dichter. 
Deze week: Bob Vanden Broeck.

De zon komt op in een world wide weide  

De zon komt op in een world wide weide 

elk verschijnsel ligt een klik van zichzelf verwijderd 


een hysterische scooter rijdt het langzame landschap in twee 

een historische haagbeuk  

een communistische koe 


de takken van de eiken 

die elkaar net niet raken over de randen  

van mijn handen tasten mijn handen 

naar mijn andere handen 

een lekke voetbal in een vijver  


op de berm van een stinkende beek 

staan Adam en Eva in veel te grote ruimtepakken 

pesticiden te sproeien  


mijn lichaam schommelt  

tussen medicatie en meditatie 


ik heb het over recessie  

ik over depressie  


ik groet de zon 

de zon wil privacy 

Over de dichter:
Bob Vanden Broeck schrijft poëzie en teksten over hedendaagse kunst. Hij publiceerde
reeds poëzie in/op DW B, De Gids, nY en Het Liegend Konijn. 

 

XVI

Aanschouw hoe het licht

zijn territorium kiest.

Het verlangen duurt voort, niet de rust.

Willekeurig en ordelijk

zou deze naderende golf

de jouwe kunnen zijn.

Aanvaard hem. Wees kort.

Wanneer hij aan je voorbij is,

heb je wellicht iets begrepen

van het geluk.

 
Vertaling: Luc de Rooy

Over de dichter:
Andrés Neuman (Buenos Aires, 1977) is een Spaans-Argentijnse schrijver die in
Nederland voornamelijk bekend is om zijn roman De eeuwreiziger. Maar Neuman
schrijft ook verhalen, essays en poëzie. 

Over het gedicht (een noot van de vertaler):
18 gedichten staan er in Mundo Mar, geschreven tussen 2000 en 2005 en opgenomen in de bundel Decada van Andrés Neuman. Redelijk vroeg werk rond één thema: de zee. Zoals zovele dichters die hun jonge jaren in Zuid-Spanje woonden, is Neuman hierin schatplichtig aan Lorca, zoals in gedicht III: ‘Op de afgelegen lijn van het verlangen, / dat oppervlak van lichten en stromen, / houdt een zeilboot zich drijvend. / Van jou hangt de reis of de ongerustheid af, / wat hij vangt of wat zijn bestemming is, / de afstand die hij zal overbruggen.’ Het lot, het verlangen, de maan, de verre blik en een nakend onheil – allemaal komen ze voorbij in die gedichten. En de pathos natuurlijk – maar die horen bij de jonge dichter, Lorca en de zee.